No tak, franusiowy kretyn też już tu przyfrunął. I usiadł z gracją cuchnącego sępa. Co właściwie ten wiecznie bredzący idiota ma we łbie, poza ciągłym SWYM, serwatką i (za przeproszeniem Osoby Duchownej) -pierdzeniem, dupiarzami tęczowymi, stringami, cmentarzem, hadesem, swoją debilną buahahą i innymi szeregami bzdetów? To zatrważające i smutne, że nasze społeczeństwo składa się również z aż tak pokrzywionych na umysłach psychopatów jak franuś. Ale jak z takim egzemplarzem bezdennie durnego barana wytrzymują jego bliscy? Przecież jego współobecność w chałupie musi wyglądać gorzej niż dziewiąty krąg piekła u Dantego. Tylko współczuć przymusowym współmieszkańcom. A poniżej konterfekt troglodyty franusia w chwili radości ze swojej buahahy. Cieszy się, że żaden proces myślowy nigdy nie zakłóca mu egzystencji bezmyślnego debila...

" O. Bartosz Madejski OMI to nowy proboszcz parafii pw. Przemienienia Pańskiego w Iławie. Zastąpił o. Andrzeja Albiniaka OMI, który otrzymał nominację na Ekonoma Prowincjalnego Prowincji Polskiej w Poznaniu." To misja, sługa, posług... 35-ty, znowu nie przeczytałeś nawet artykułu, a bazgrolisz bez sensu. Nawet w lidzie masz wyjaśnienie buahaha. Oposzeszszsz, co za tępak.

Właściwie dlaczego księża co klika lat są przenoszeni z jednego miejsca do drugiego, często do znacznie odległych od siebie regionów? Są przesuwani przez Ich Luminescencje niczym pionki na szachownicy. "Latają po kraju jak wędrowni ptacy", nigdzie nie mogąc zagrzać swojego miejsca. A przecież każdy normalny człowiek z wiekiem odczuwa potrzebę stabilizacji życiowej. Zawiera jakieś przyjaźnie, znajomości, kontakty z mieszkańcami miejscowości, często z miejscową szkołą, przyzwyczaja się do otoczenia. A tu nagle buuuch, przesuwają go w inne miejsce niczym worek z kartoflami. Czy tak się godzi postępować z poważnymi ludźmi? I proszę od razu nie krzyczeć, że to taka służba i wiedzieli na co się godzą. I co z tego? To zaraz z podwładnymi trzeba postępować obcesowo bez liczenia się z ich podstawowymi ludzkimi potrzebami? Bo jakoś trudno uwierzyć, że księża co parę lat przesuwani jak meble z miejsca na miejsce, pałają z tego powodu ogromną radością.

Jestem pełen nadziei...